۱۵ تیر ۱۳۹۸
نسخه قابل چاپ
ما
امضاءکنندگان زیر از شما می‌خواهیم که با بهره‌گیری از جایگاه جهانی خود
تلاش کنید تا دولت آمریکا به توافق برجام (AOPCJ) بازگردد، تحریم‌های
اقتصادی را لغو و تهدیدات نظامی علیه ایران را متوقف کند و از توسل به هر
نوع اقدامات تحریک‌آمیز مجعول برای تشنج‌آفرینی و شعله‌ورسازی آتش جنگ در
منطقه، خودداری ورزد.
جناب آقای آنتونیو گوترش، دبیر‌کُل محترم سازمان ملل متحد
همانگونه که مستحضرید در سال ۲۰۱۵ با حمایت سازمان ملل متحد توافق
برجام (AOPCJ) بین ایران و کشورهای ۱+۵ منعقد گردید و در پی آن شورای امنیت
با صدور قطعنامه ۲۲۳۱ حمایت رسمی خود را از این توافق اعلام نمود.
با عقد این توافق نه تنها سایه شوم جنگ از سپهر زندگی مردم ایران رخت
بر بست بلکه پس از سال‌های مدید مردم ایران به شروع دوره‌ای از رونق و
امنیت و ثبات نسبی اقتصادی امیدوار شدند. اما در ماه می ۲۰۱۸، در حالی که
مطابق ارزیابی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (I.A.E.A) ایران به تمامی
تعهدات پذیرفته‌شده خود پایبند بوده است، دولت جدید آمریکا به‌طور خودسرانه
و بدون هرگونه اعتنا به قطعنامه ۲۲۳۱، از توافق برجام خارج شد. این رفتار
خودسرانه بحران‌های عدیده‌ای را برای جامعه جهانی، مردم منطقه و به‌ویژه
ملت ایران، به‌وجود آورد و رویدادهای تاسف‌باری را رقم زد.
به‌راستی مردم ایران در شگفتند که چرا اعضای دائم شورای امنیت و جناب
دبیر‌کُل در قبال خروج آمریکا از موافقت‌نامه‌ای که مورد حمایت قطعنامه
شورای امینت نیز قرار گرفته بود، جانب انفعال و بی‌تفاوتی برگزیدند؟ انفعال
و بی‌تفاوتی نسبت به چنین مسأله پُر‌اهمیتی، حقیقتاً برای مردم ایران قابل
پذیرش نیست. البته وجود پاره‌ای از محدودیت‌های اجرایی در حوزه عملکرد
دبیر‌کُل سازمان ملل امری قابل درک است، اما دبیر‌کُل به‌عنوان شخصی که
مسئول و حافظ صلح و امنیت جهانی است در بیان بحران‌هایی که صلح و امنیت
جهانی را به مخاطره می‌اندازد، از توانایی‌های عدیده‌ای برخوردار است.
به‌رغم نگرانی‌های جامعه جهانی دولت ترامپ هرگز دلیل قانع‌کننده‌ای
برای خروج خود از موافقت‌نامه برجام ارایه نکرد. دولت آمریکا بلافاصله پس
از خروج از برجام به‌گونه‌ای بی‌سابقه ابتدا نسبت به وضع شدیدترین
تحریم‌های اقتصادی علیه مردم ایران اقدام نمود و سپس در پوشش حفاظت از
امنیت ملی، به اعزام ناو جنگی لینکن، استقرار سیستم موشکی پاتریوت و
بمب‌افکن‌‌های بی‌ـ۵۲ و جت‌های اف‌ـ۱۵ در منطقه و گسیل داشتن چند هزار
نیروی نظامی جدید به خلیج‌فارس، مبادرت ورزید. آیا این اقدامات تهدیدآمیز
به‌معنای تهدید کشور ایران به جنگ نیست؟ همه این اقدامات در حالی انجام شده
است که تمام کشورهای مهم اروپایی به اضافه روسیه و چین، بارها تصریح
کرده‌اند که توافق‌نامه برجام راه‌حلی مناسب برای کاهش تنش‌ها و پاسخ به
چالش توسعه هسته‌ای و ایجاد ثبات در امنیت جهانی بوده است.
تحریم‌های اعمال‌شده و تهدید به تجاوز نظامی و جنگ از جانب آمریکا
تأثیرات فراوانی روی زندگی مردم عادی در ایران گذاشته است. تا بدان حد که
فعالین عرصه عمومی و جامعه مدنی این تضییع آشکار حقوق بشری را به‌مثابه
تهدید مستقیم آمریکا علیه مردم ایران قلمداد می‌کنند.
اینک در دنیای کنونی ما، ناظران آگاه به‌خوبی بر این نکته واقفند که
این قبیل اقدامات خصمانه آمریکا در چند دهه گذشته، تنها به تضعیف جنبش‌های
دموکراتیک درون‌زا و افزایش بی‌ثباتی در کشورهای منطقه انجامیده است. آیا
به‌راستی در یک افق درازمدت، اینچنین اقدامات خصمانه‌ای توسعه دموکراتیک
این کشورها را از مسیر طبیعی خود منحرف نمی‌کند؟
در طول بیش از یکصد سال گذشته مردم ایران مسیری طولانی را به‌منظور
توسعه جامعه مدنی و بسط نهادهای دموکراتیک، طی کرده‌اند. در این یک سده، ما
شاهد سه رویداد تاریخی جنبش مشروطه در ۱۱۹۰۵، نهضت ضدِ استعماری ملی شدن
نفت در ۱۹۵۱، و انقلاب سال ۱۹۷۸ که به ساقط شدن دیکتاتور مورد حمایت غرب در
ایران منتهی شد، بوده‌ایم. لازمه پیشرفت و گسترش جنبش‌های دموکراتیک
درون‌زا، وجود شرایطی آرام و فضایی به دور از تشنج‌آفرینی‌های خارجی است.
حال آنکه تحریم‌های وضع شده از جانب آمریکا و تهدیدات نظامی این کشور علیه
مردم ایران، ایجاد محیط امن و آرام در داخل کشور را به نابودی می‌کشاند و
زمینه‌ها را برای تقویت بیشتر جوّ ارعاب و سرکوب داخلی، مهیاتر می‌کند.
در چند هفته گذشته برخی تلاش‌های دیپلماتیک میانجی‌گرانه جهت
تشنج‌زدایی از وضعیت خطرناک پیش آمده‌ای که مردم ایران و منطقه با آن
روبه‌رو هستند، انجام شده است. ما امضاءکنندگان زیر از شما می‌خواهیم که با
بهره‌گیری از جایگاه جهانی خود تلاش کنید تا دولت آمریکا به توافق برجام
(AOPCJ) بازگردد، تحریم‌های اقتصادی را لغو و تهدیدات نظامی علیه ایران را
متوقف کند و از توسل به هر نوع اقدامات تحریک‌آمیز مجعول برای تشنج‌آفرینی و
شعله‌ورسازی آتش جنگ در منطقه، خودداری ورزد.
با احترام
رونوشت:
ــ آقای ژان ـ کلود یونکر، رئیس کمیسیون اروپا
ــ خانم میشل باشله، کمیسیونر عالی حقوق بشر
ــ خانم دونا میاتوویچ، کمیسیونر حقوق بشر شورای اروپا
اسامی امضاءکنندگان:
۱ـ پروفسور یرواند آبراهامیان استاد ممتاز تاریخ، کالج باروک
۲ـ پروفسور محمد احمدی استاد بازنشسته ریاضیات دانشگاه ویسکانسین
۳ـ پروفسور آرشین ادیب مقدم استاد اندیشه جهانی و فلسفه تطبیقی در SOAS دانشگاه لندن
۴ـ پروفسور هوشنگ اردوان استاد ممتاز انستیتوی نجوم، دانشگاه کمبریج انگلستان
۵ـ تیم اندرسون استاد ارشد جامعه‌شناسی در سیدنی استرالیا، مولف و فعال حقوق مدنی و تلاشگر صلح
۶ـ دکتر بهار باستانی استاد دانشکده پزشکی مرکز پزشکی دانشگاه سنت‌لوئیز
۷ـ مجید تولایی، مدیر ارشد کشاورزی در کالیفرنیا، پژوهنده مستقل و سردبیر پیشین ماهنامه «نامه»
۸ـ پروفسور علی جعفریان استاد ممتاز و بازنشسته ریاضیات دانشگاه نیوهیون کانکتیکات
۹ـ پروفسور نوآم چامسکی، استاد زبانشناسی دانشگاه ام‌آی‌تی
۱۰ـ پروفسور حمید دباشی، استاد مطالعات ایرانی هاکوب کورکیان و ادبیات تطبیقی دانشگاه کلمبیا
۱۱ـ رضا دلقوی برنامه‌ریز شهری بازنشسته، منطقه بروکلین نیویورک
۱۲ـ پیرس رابینسون، از مدیران سازمان مطالعات پروپاگاندا، انگلستان
۱۳ـ فرید راضی فعال جامعه مدنی
۱۴ـ پروفسور اصغر رستگار، استاد نفرولوژی دانشکده پزشکی، مدیر برنامه
جهانی تندرستی، از مدیران برنامه جهانی ییل‌ـ‌استانفورد، جی‌اند‌جی
پژوهندگان بهداشت جهانی
۱۵ـ پروفسور محمد سهیمی، استاد مهندسی شیمی و علوم مواد، رئیس NIOC در مهندسی نفت، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی
۱۶ـ دکتر علی شکیبایی، پزشک بیماری‌های قلبی، آون کانکتیکات
۱۷ـ مهرناز شهابی، پژوهشگر روانشناسی اجتماعی
۱۸ـ پروفسور اسکندر صادقی بروجردی، استاد تئوری سیاسی تطبیقی، گلداسمیتس دانشگاه لندن
۱۹ـ اشکبوس طالبی، مدرس دانشگاه مریلند
۲۰ـ پروفسور عباس عدالت، استاد علوم کامپیوتری و ریاضیات امپریال کالج لندن
۲۱ـ نورالدین غروی، استاندار پیشین آذربایجان شرقی و پژوهنده مستقل
۲۲ـ فرید مرجایی برنامه‌ریز شهری، نویسنده و فعال مدنی
۲۳ـ دکتر جمشید مروستی دانشیار روانپزشکی بالینی دانشگاه نیوانگلند
۲۴ـ محمود منشی‌پور استاد و رئیس دپارتمان روابط بین‌المللی دانشگاه ایالتی سان‌فرانسیسکو
۲۵ـ جنان نجیب، رئیس ائتلاف زنان مسلمان میلواکی، ویسکانسین
۲۶ـ بهراد نخعی، مهندس هسته‌ای، عضو گروپ NPT، عضو جامعه هسته‌ای آمریکا
۲۷ـ پروفسور اعظم نیرومند راد، استاد بازنشسته پزشکی هسته‌ای مرکز پزشکی دانشگاه جرج تاون، واشینگتن دی‌سی
۲۸ـ پروفسور حسین همدانی، استاد ریاضیات دانشگاه مارکوات ویسکانسین
۲۹ـ پروفسور تیم هیوارد استاد تئوری سیاسی زیست‌محیطی دانشگاه ادینبورگ و مدیر انستیتوی جهان عادلانه همان دانشگاه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر