Opfer der US-Öldiplomatie
Aneignung von Rohstoffen und
Dollar-Vorherrschaft: Ermordung Kasse Suleimanis ist die logische Folge der
US-Strategie im Mittleren Osten. Von Michael Hudson, New York
das Attentat auf den General der
iranischen Revolutionsgarde, Kassem Suleimani, war die logische Konsequenz
einer langjährigen Praxis der globalen Politik der USA. Es entsprang nicht
einfach dem impulsiven Handeln von Präsident Donald Trump, sondern wurde vom
Senat “in der im vergangenen Jahr verabschiedeten Finanzierungsvorlage für das
Pentagon ausdrücklich genehmigt. Durch den Mord sollte die Präsenz der USA im
Irak verstärkt werden, um die Kontrolle über die Ölreserven als Stützpfeiler
des US-Dollar in der Region zu erhalten. Zudem sollten die wahhabitischen
Truppen Saudi-Arabiens (IS, Al-Qaida im Irak, Fatah Al-Scham) und andere
Divisionen der US-amerikanischen
»Fremdenlegion« gestärkt werden Hintergrund für das Handeln der
Neokonservativen ist die Zahlungsbilanz und die Rolle von Öl und Energie als
langfristiger Hebel der US-Diplomatie. Die Militärausgaben im Ausland machen
seitlangem den größten Fehlbetrag aus. Wegen des Zahlungsbilanzdefizits, das
durch den Koreakrieg 1950/51 entstand und sich über den Vietnamkrieg der 1960er
Jahre vergrößerte, wurde 1971 die Dollar Gold-Bindung aufgehoben. Das Problem
der US-Militärstrategen bestand darin, die 800 US-Militärstützpunkte auf der
ganzen Welt und die verbündeten Truppen weiter zu unterstützen ohne die
finanzielle Dominanz der Vereinigten Staaten zu verlieren.
Die Lösung bestand darin, Gold
durch US-Schatzanweisungen als Grundlage für die Reserven ausländischer
Zentralbanken zu ersetzen. Nach 1971 hatten ausländische Zentralbanken kaum
eine andere Möglichkeit, mit ihren
anhaltenden Dollarzuflüssen umzugehen, als diese durch den Kauf von
US-Schatztiteln in die US-Wirtschaft zurückzuführen. Mit dem Effekt, dass der
Dollar-Wechselkurs trotz der steigenden Militärausgaben nicht geschwächt wurde.
Das Finanzministerium und die Federal Reserve waren nicht einmal gezwungen, die
Zinssätze anzuheben, um Devisen anzulocken, die die Dollarabflüsse auf dem
Militärkonto hätten ausgleichen müssen. So
halfen die US-amerikanischen Militärausgaben, das inländische
Haushaltsdefizit der USA zu finanzieren. Die Aufrechterhaltung des Dollar als
Reservewährung der Welt ist eine Hauptstütze der US-Militärausgaben. Das
Ausland muss das Pentagon nicht direkt bezahlen. Sie finanzieren das US-Finanzministerium
und das US-Bankensystem.
Die Angst vor einer Abkehr von diesem System war einer der Hauptgründe,
warum die Vereinigten Staaten gegen Libyen in den Krieg zogen.
Dessen Währungsreserven wurden in Gold und nicht in Dollar gehalten.
Staatschef Muammar Al-Ghaddafi forderte andere afrikanische Länder
auf, diesem Beispiel zu folgen, um sich von der »Dollar-Diplomatie« zu
befreien. US-Präsident Barack Obama marschierte ein, raubte die Goldvorräte
(wir haben immer noch keine Ahnung, wohin diese Milliarden Dollar in Gold
geflossen sind) und zerstörte die libysche Regierung, ihr öffentliches
Bildungssystem, ihre öffentliche Infrastruktur und andere staatliche
Leistungen.
Die große Bedrohung für Washington ist die »Dedollarisierung«, die
China, Russland und andere Länder vorantreiben. Ohne die Funktion des Dollar
als Mittel, um sich die Ersparnisse der
Welt anzueignen, wären die USA militärisch eingeschränkt. Der Iran gefährdet
diese Strategie und deren Stützpfeiler in der US-»Öldiplomatie«. Washington war
General Suleimani ein Dorn im Auge, weil er gegen den IS und andere von den USA
unterstützte Terroristen kämpfte, die Syrien zerschlagen und die Regierung von
Präsident Baschar Al-Assad durch eine Reihe von US-konformen lokalen Führern
ersetzen sollten. Gelegentlich hatte Suleimani mit US-Truppen
zusammengearbeitet, um IS-Gruppen zu bekämpfen, die nicht nach der Pfeife
Washingtons getanzt hatten. Alles deutet darauf hin, dass er im Irak war, um
mit der dortigen Regierung zusammenzuarbeiten, die die Kontrolle über die
Ölfelder wiedererlangen wollte, mit der Trump lautstark geprahlt hatte. Bereits
Anfang 2018 hatte dieser den Irak aufgefordert, den Vereinigten Staaten die
Kosten für die »Rettung seiner Demokratie« — der Bombardierung der irakischen
Wirtschaft — zu erstatten. Die »Kompensation« sollte durch irakisches Öl
erfolgen. So zitierte das Nachrichterportal Axios am 25. November 2018 eine
Quelle, die an einer Sitzung im Weißen Haus teilgenommen hatte: »Und dann,
genau am Ende, sagt Trump etwas wie, ein kleines Lächeln erscheint auf seinem
Gesicht, und er sagt: >Also, was machen wir mit dem Öl?< «Trumps Idee,
dass die USA aus seinen Militärausgaben etwas »herausholen« sollten, um die irakische
und syrische Wirtschaft zu zerstören, spiegelt die US-Politik wider. Dies
erklärt, warum US-Neokonservative Suleimanis Plan fürchteten, dem Irak zu
helfen, die Kontrolle über sein Öl zu erlangen.
EB Übersetzung aus dem Englischen:
Simon Zeise
قربانی دیپلماسی نفتی ایالات متحده
تصاحب کالاها و تسلط دلار: ترور سلیمانی نتیجه
منطقی استراتژی آمریکا در خاورمیانه است. توسط مایکل هادسون ، نیویورک
ترور ژنرال سپاه پاسداران ایران ، قاسم سلیمانی نتیجه منطقی سالها تمرین در سیاست
جهانی آمریكا بود. این امر صرفاً ناشی از اقدامات تحریک آمیز رئیس جمهور دونالد
ترامپ نبود ، بلکه صریحاً توسط سنا "در لایحه تأمین مالی پنتاگون مصوب سال
گذشته تصویب شد. این قتل برای تقویت حضور ایالات متحده در عراق برای كنترل ذخایر
نفتی بهعنوان ستون اتکای دلار آمریكا در نظر گرفته شده است. علاوه بر این ، نیروهای
وهابی عربستان سعودی (داعش ، القاعده در عراق ، فتح الشام) و سایر لشکرهای
"لژیون خارجی" ایالات متحده باید تقویت شوند بهعنوان یک اهرم بلند مدت
دیپلماسی ایالات متحده. مخارج نظامی در خارج از کشور مدتهاست که بزرگترین کسری
بوده است. در سال 1971 ، به دلیل کسری تراز پرداختی که از جنگ کره در سال 1950/51
بوجود آمد و در طول جنگ ویتنام دهه 1960 گسترده شد ، اوراق قرضه طلای دلار حذف شد.
مشکل استراتژیست های ارتش آمریكا ادامه حمایت از 800 پایگاه نظامی آمریكا در
سرتاسر جهان و نیروهای متفقین بدون از دست دادن تسلط مالی آمریكا بود.
راه حل جایگزینی طلا با اسکناس های خزانه داری ایالات
متحده به عنوان پایه ای برای ذخایر بانک مرکزی خارجی بود. پس از سال 1971 ، بانکهای
مرکزی خارجی چاره ای نداشتند جز اینکه با خرید دوباره خزانه داری ایالات متحده به
اقتصاد ایالات متحده ، ادامه بدهند. با توجه به اینکه نرخ ارز دلار با وجود افزایش
هزینه های نظامی تضعیف نشده است. خزانه داری و فدرال رزرو حتی مجبور به افزایش نرخ
بهره برای فریب ارزهای خارجی نبودند که باید جبران کننده جریان دلار در حساب نظامی
باشد. پس
مخارج نظامی ایالات متحده به بودجه کسری بودجه
داخلی ایالات متحده کمک کرد. حفظ دلار به عنوان ارز ذخیره جهانی ، ستون اصلی هزینه
های ارتش آمریكا است. پنتاگون مجبور نیست مستقیماً در خارج از کشور پرداخت کند.
آنها صندوق خزانه داری و سیستم بانکی ایالات متحده را تأمین می کنند.
ترس از عزیمت از این سیستم یکی از اصلی ترین دلایلی
بود که ایالات متحده به جنگ با لیبی رفت.
ذخایر ارزی آن با طلا و نه دلار نگه داشته شده بود.
معمر القذافی ، رئیس دولت ، از دیگر كشورهای آفریقا
خواست كه برای رهایی از "دیپلماسی دلار" از این دادخواست پیروی كنند. رئیس
جمهور باراک اوباما راهپیمایی کرد ، ذخایر طلا را سرقت کرد (ما هنوز هیچ تصوری
نداریم که آن میلیارد ها دلار طلا به کجا رفت) ، و دولت لیبی ، سیستم آموزش عمومی
، زیرساخت های عمومی آن و سایر خدمات دولتی را نابود کرد.
بزرگترین تهدید برای واشنگتن "وقارزدایی"
است که چین ، روسیه و سایر کشورها را به خطر می اندازد. بدون عملکرد دلار به عنوان
ابزاری برای به دست آوردن پس انداز جهانی ، ایالات متحده از نظر نظامی محدود خواهد
شد. ایران این استراتژی و ستونهای آن در "دیپلماسی نفتی" آمریكا را به
خطر می اندازد. واشنگتن از ژنرال سلیمانی بخاطر نبرد با داعش و دیگر تروریست های
تحت حمایت آمریکا که سوریه را در حال خرد کردن و جایگزین کردن دولت رئیس جمهور
بشار اسد با تعدادی از رهبران محلی سازگار با آمریکا ، عصبانی بود. گهگاهی ، سلیمانی
با سربازان آمریکایی برای نبرد با گروه های داعش که مانند لوله واشنگتن رقصیده
نبود ، همکاری کرده بود. همه چیز نشان می دهد که او در عراق بود تا با دولت آنجا
همکاری کند تا بتواند کنترل میادین نفتی را که ترامپ به آن مباهات کرده بود ،
دوباره بدست آورد. در اوایل سال 2018 ، دومی از عراق خواسته بود که آمریکا را برای
هزینه "صرفه جویی در دموکراسی خود" - بمباران اقتصاد عراق بازپرداخت
کند. نفت عراق باید این را جبران کند. در 25 نوامبر 2018 ، پورتال خبری Axios به نقل از منبعی که
در جلسه ای در کاخ سفید شرکت کرده بود ، نقل کرد: »و بعد ، در پایان ، ترامپ چیزی
شبیه این می گوید ، لبخندی کمی روی صورتش ظاهر می شود و او می گوید:> بنابراین
"ما با نفت چه خواهیم کرد؟" ایده ترامپ مبنی بر اینکه آمریکا باید
"چیزی را از هزینه های نظامی خود برای از بین بردن اقتصاد عراق و سوریه
ببرد" بازتاب سیاست آمریکا است. این توضیح می دهد که چرا محافظه کاران جدید ایالات
متحده از برنامه سلیمانی برای کمک به عراق برای کنترل نفت خود می ترسند.
ترجمه EB از انگلیسی:
