چهرۀ جنگ. شهادت کوبندۀ یک سرباز قدیمی ارتش ایالات متحدۀ آمریکا

چهرۀ جنگ. شهادت کوبندۀ یک سرباز قدیمی ارتش ایالات متحدۀ آمریکا
گاهنامۀ هنر و مبارزه
17 نوامبر 2011
متن زیر از روی زیر نویس فرانسوی «سخنرانی سرباز قدیمی» ایالات متحده در یوتوب ترجمه شده است
حمید محوی
آدرس لینک در یوتوب

Le visage de la guerre. Témoignage percutant d'un ex-soldat.

چهرۀ جنگ. شهادت کوبندۀ یک سرباز قدیمی

http://www.youtube.com/watch?v=mvvu4-OTibY&feature=fvsr



من واقعا سعی کردم در انجام وظیفه ام افتخار کنم
ولی تمام چیزی را که احساس کردم شرمساری بود
نژاد پرستی نمی توانست بر واقعیت اشغال نقاب بزند
آن جا مردم بودند، انسان ها بودند
از آن به بعد، هر بار که مرد سالمندی را می دیدم احساس گناه در عالم درونی ام سنگینی می کرد، مثل همان پیر مردی که نمی توانست راه برود و ما او را روی «برانکارد» بیرون آوردیم، و بعد از پلیس عراق خواستیم که او را ببرند. از آن به بعد هر بار که مادری را در کنار فرزندانش می دیدم، و یا مثل آن زنی که وقتی او را از خانه اش بیرون می کشیدیم به شکل هیستریک زار می زد و با فریاد به ما می گفت که شما ها بدتر از صدام حسین هستید، و یا مثل آن زنی که بازویش را گرفته بودم و در خیابان به همراه خودم می بردم، انباشته از احساس گناه می شدم.

به ما گفته بودند که ما علیه تروریسم می جنگیم، ولی در واقع تروریست خود من بودم، و تروریسم واقعی همین اشغال بود.

از مدتها پیش، نژاد پرستی در داخل ارتش ابزار بسیار مهمی است. این نژاد پرستی تخریب و اشغال کشورهای دیگر را توجیه می کند. مدتهای مدید است که این نژاد پرستی به هدف توجیه کشتار، شکنجه و به زانو درآوردن ملت های دیگر به کار می رود. دولت از نژاد پرستی را به عنوان سلاحی ضروری به کار می برد. اهمیت نژاد پرستی به عنوان اسحله حتی بیشتر از یک مسلسل، یک تانک تهاجمی، یک هواپیماهای بمب افکن یا یک ناوشکن می باشد. نژادپرستی از گلولۀ توپ، موشک سنگر کوب، و پهپاد تاماهاک نیز مخرب تر است. با وجود این که این سلاح ها را دولت ساخته و در تصاحب خود دارد، بی آن که افرادی وجود داشته باشند که آنها را به کار ببرند، خطری نخواهد داشت. آنهایی که ما را به جنگ می فرستند، به روی ماشه فشار نمی آورند و یا خمپاره پرتاب نمی کنند. سر و کار آنها با ابزار جنگی نیست، کار آنها فروش جنگ است. آنها به مردمی احتیاج دارند که حاضر باشند فورا سربازانشان را به خطر بیاندازند. آنها به سربازانی نیازمند هستند که حاضر باشند بکشند و کشته شوند، بی آن که بپرسند چرا. آنها ممکن است میلیون ها برای ساخت یک بمب هزینه کنند، ولی این بمب وقتی واقعا اسلحه خواهد بود که صفوف نظامیان حاضر به خدمت باشند و به دستورات عمل کنند. آنها می توانند تا آخرین سرباز را به هر نقطه از جهان بفرستند. ولی تنها یک جنگ هست که سربازان می توانند در آن شرکت داشته باشند، و رهبران و ملیونرها نیز تنها طبقه ای هستند که می توانند از درد و رنج انسان ها بهره ببرند، یعنی کسانی که تنها هدفشان کسب ثروت و تسلط بر اقتصاد جهان است. باید دانست که قدرت آنها تنها بستگی به مهارتشان در متقاعد کردن ما دارد : که جنگ، اعمال زور و اسنثمار به نفع ما تمام می شود.

آنها می دانند که ثروت آنها بستگی به مهارتشان در متقاعد کردن طبقۀ کارگر دارد : که برای کنترل بازار کشورهای دیگر بمیرند. و مهارت آنها در این نکته نهفته است که به ما می باورانند که برتر هستیم.

سربازان، دریانوردان و ارتش دریایی هیج نفعی در اشغال کشورهای دیگر ندارند. اکثریت توده های عظیم مردمی که در ایالات متحده زندگی می کنند، هیچ نفعی در اشغال کشورهای دیگر ندارند. در واقع، ما تنها هیچ نفعی در این میان نداریم، بلکه این ما هستیم که باید درد و رنج آن را تحمل کنیم، و این ما هستیم که باید نزدیکانمان را از دست بدهیم و جانمان را فدا کنیم. خانواده های ما باید ناظر پیاده کردن تابوت هایی باشند که با پرچم پوشیده شده است. توده های میلیونی در این کشور به امکانات درمانی، و کار و آموزش دسترسی ندارند، ولی باید ناظر دولتی باشند که 450 میلیون دلار در روز برای اشغال کشورهای هزینه می کند. افراد فقیری که در این کشور کار می کنند، به کشورهای دیگر فرستاده می شوند تا مردم بینوای کشورهای دیگر را بکشند و در آن جا کار کنند تا ثروتمندان بیش از پیش ثروتمندتر شوند. بافاصله گرفتن از تمایلات نژاد پرستانه، سربازان پی خواهند برد که بیشتر با عراقی ها منافع مشترک دارند تا میلیونرهایی که آنها را به جنگ می فرستند. من در عراق خانواده ها را به خیابان انداختم، و به خانه ام برگشتم تا افراد دیگری را در این کشور به خیابان بیاندازم.

این یک تراژدی است، و برای دوران بحران اقتصادی ضروری نیست. ما باید بیدار شویم و دریابیم که دشمنان واقعی ما در کشورهای دوردست نیستند، و مردمانی نیستند که ما نه نام آنها را می دانیم و نه با فرهنگ آنها آشنایی داریم. دشمنان ما همانهایی هستند که ما به خوبی نامشان را می دانیم و می توانیم بازشناسی شان کنیم. دشمن سیستمی است که برای منافعش جنگ به پا می کند. دشمنان ما کارفرمایانی هستند که وقتی منافعشان ایجاب کند ما را اخراج می کنند. دشمنان ما شرکت های بیمه های درمانی هستند که وقتی به نفعشان نباشد، از معالجۀ ما خود داری می کنند. دشمنان ما بانک هایی هستند که وقتی منافعشان ایجاب کند، خانه های ما را مصادره می کنند. دشمنان ما در پنج هزار مایلی ما نیستند، آنها همین جا و در خانۀ ما هستند. و اگر ما متحد شویم، با برادران و خواهرامان می توانیم با تنها مبارزاتمان را سازماندهی کنیم. بر این اساس، ما می توانیم جلوی جنگ را بگیریم، دولت را متوقف کنیم، و می توانیم جهانی هتر بسازیم.