کریس هجز یک روزنامه نگار برنده جایزه پولیتزر است که به مدت پانزده سال خبرنگار خارجی برای نیویورک تایمز بود👇

 

*کریس هجز:؛ فلسطینی ها زبان خشونتی را به کار می برند که اسرائیل به آنها آموخت*

 

تیراندازی بی رویه به اسرائیلی ها توسط حماس و دیگر سازمان های مقاومت فلسطینی، ربودن غیرنظامیان، رگبار موشک به اسرائیل، حملات پهپادی به اهداف مختلف از تانک ها تا لانه های مسلسل های خودکار، زبان آشنای اشغالگران اسرائیلی است. اسرائیل از زمانی که شبه‌نظامیان صهیونیست بیش از ۷۸ درصد فلسطین تاریخی را تصرف کردند، حدود ۵۳۰ روستا و شهر فلسطینی را ویران کردند و حدود ۱۵۰۰۰ فلسطینی را در بیش از ۷۰ قتل‌عام کشتند، با این زبان خشونت‌آمیز با فلسطینیان صحبت کرده است. حدود ۷۵۰۰۰۰ فلسطینی بین سال های ۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹ برای ایجاد کشور اسرائیل در سال ۱۹۴۸ پاکسازی قومی شدند.

 

پاسخ اسرائیل به این تهاجمات مسلحانه، حمله نسل کشی به غزه خواهد بود. اسرائیل به ازای هر کشته اسرائیلی ده ها فلسطینی را خواهد کشت. صدها فلسطینی از زمان آغاز عملیات سیل الاقصی در صبح روز شنبه که ۷۰۰ اسرائیلی را به قتل رساند، تاکنون در حملات هوایی اسرائیل کشته شده اند.

 

نخست وزیر نتانیاهو روز یکشنبه به فلسطینی ها در غزه هشدار داد که «همین الان آنجا را ترک کنند»، زیرا اسرائیل قصد دارد «تمام مخفیگاه های حماس را به آوار تبدیل کند».

 

اما فلسطینیان غزه قرار است به کجا بروند؟ اسرائیل و مصر مرزهای زمینی را محاصره کردند. هیچ خروجی از راه هوایی یا دریایی که تحت کنترل اسرائیل است وجود ندارد.

 

قصاص دسته جمعی علیه بی گناهان تاکتیک آشنای حاکمان استعماری است. ما از آن علیه بومیان آمریکا و بعداً در فیلیپین و ویتنام استفاده کردیم. آلمانی ها از آن بر علیه Herero و Namaqua در نامیبیا استفاده کردند. انگلیسی ها در کنیا و مالایا. نازی ها از آن در مناطقی که در اتحاد جماهیر شوروی، اروپای شرقی و مرکزی اشغال کرده بودند استفاده کردند. اسراییل از همین کتاب بازی پیروی می کند. مرگ برای مرگ قساوت در برابر قساوت. اما همیشه این اشغالگر است که این رقص وحشتناک را آغاز می کند و انبوه اجساد را با انبوه اجساد بالاتر معامله می کند.

 

این برای دفاع از جنایات جنگی هیچ یک از طرفین نیست. شادی از حملات نیست. من آنقدر خشونت را در سرزمین های اشغالی اسرائیل دیده ام، جایی که من به مدت هفت سال درگیری را پوشش می دادم تا از خشونت متنفر باشم. اما این پایانی آشنا برای همه پروژه‌های استعماری-اقامت colonial-settlers است. رژیم‌هایی که با خشونت تاسیس شده و حفظ می‌شوند، باعث خشونت می‌شوند. جنگ رهایی بخش هائیتی. مائو مائو در کنیا. کنگره ملی آفریقا در آفریقای جنوبی. این قیام ها همیشه موفق نمی شوند، اما از الگوهای آشنا پیروی می کنند. فلسطینی ها، مانند همه مردم استعمار شده، بر اساس قوانین بین المللی حق مقاومت مسلحانه دارند.

 

اسرائیل هرگز علاقه ای به حل و فصل عادلانه با فلسطینی ها نداشت. دولت آپارتاید را ساخت و به طور پیوسته بخش های بزرگتر و بزرگتری از سرزمین فلسطین را در یک کمپین پاکسازی قومی با حرکت آهسته جذب کرده است. غزه در سال ۲۰۰۷ به بزرگترین زندان روباز جهان تبدیل شد.

 

اسرائیل یا جامعه جهانی چه انتظاری دارد؟ چگونه می توانید ۲.۳میلیون نفر را در غزه که نیمی از آنها بیکار هستند، در یکی از پرجمعیت ترین نقاط کره زمین به مدت ۱۶ سال به دام بیاندازید، زندگی ساکنان آن را که نیمی از آنها کودک هستند، به سطح معیشتی کاهش دهید. آنها را از تجهیزات اولیه پزشکی، غذا، آب و برق محروم کنید، از هواپیماهای تهاجمی، توپخانه، واحدهای مکانیزه، موشک ها، تفنگ های دریایی و واحدهای پیاده نظام برای سلاخی تصادفی غیرنظامیان غیرمسلح استفاده کنید و انتظار پاسخ خشونت آمیز را نداشته باشند؟ اسرائیل در حال حاضر در حال انجام امواجی از حملات هوایی به غزه، تدارک تهاجم زمینی است و برق غزه را که معمولاً فقط دو تا چهار ساعت در روز کار می کند، قطع کرده است.

 

بسیاری از مبارزان مقاومت که به اسرائیل نفوذ کردند بدون شک می دانستند که کشته خواهند شد. اما مانند رزمندگان مقاومت در جنگ‌های آزادی‌بخش دیگر تصمیم گرفتند که اگر نتوانند نحوه زندگی خود را انتخاب کنند، نحوه مرگ خود را انتخاب کنند.

 

من دوست نزدیک آلینا مارگولیس-ادلمن بودم که بخشی از مقاومت مسلحانه در قیام گتوی ورشو در جنگ جهانی دوم بود. شوهرش، مارک ادلمن، معاون فرمانده قیام و تنها رهبر بود که از جنگ جان سالم به در برد. نازی ها ۴۰۰۰۰۰ یهودی لهستانی را در گتوی ورشو محبوس کرده بودند. یهودیانی که به دام افتاده بودند، هزاران نفر از گرسنگی، بیماری و خشونت های بی رویه جان خود را از دست دادند. هنگامی که نازی ها شروع به انتقال یهودیان باقی مانده به اردوگاه های کشتار کردند، مبارزان مقاومت به مقابله پرداختند. هیچ کدام انتظار زنده ماندن را نداشتند.